Фақат бир ҳаёт

Вақте ки шумо ин асарро мехонед, мумкин аст, ки шумо фикр мекунед, ки ман ин тавр зиндагӣ карда наметавонистам. Ин танҳо он аст, ки ман ҳамеша қарорҳои худро худам қабул мекардам, ҳатто вақте ки сухан дар бораи тавсияҳо ё маслиҳатҳо меравад. Оё ман онро қабул мекардам ё не, масъалаи дигар аст. Албатта, аз ҷониби ман қарорҳои зиёде буданд, ки баъдан нодуруст шуданд. Фақат ин гузашту рафт. Назари ман ин аст, ки шумо бояд дар замони ҳозира зиндагӣ кунед, шумо дигар он чиро, ки дар гузашта хато кардаед, ислоҳ карда наметавонед. Аз ин рӯ, ман танҳо ба оянда назар мекунам.

Ин метавонад баъзе одамонро тарсонад, аммо ҳаёти ман ҳамин тавр гузашт. Маълум нест, ки инҳо ҳамеша қарорҳои дуруст буданд ё не, зеро ин гузашта аст ва ман дар айни ҳол зиндагӣ мекунам ва аз ин рӯ ба оянда менигарам. Ба ибораи дигар, ин тавр шуд ва шумо дигар ин қарорҳоро тағир дода наметавонед. Баҳо додан ба ин асарро ба ихтиёри шумо, хонанда мегузорам, аммо шодам, ки пас аз даҳсолаҳо аз нашъамандӣ халос шудам, аммо ин тавр шуд.