Kitabı oxu: «O chwale bożej i chwale królewskiej», səhifə 3

 
Obaczysz, czy ja kłamię?»
 
 
Szczudło głową coś kiwa, wtém organ głos przerywa,
Wyszła święta wotywa⁷.
 
 
Boga, ten króla chwali, a król, stojąc w oddali,
Podsłuchał, co gadali.
 

II

 
W tydzień – znów dziady społem; król z senatorskiém kołem,
Wysiada przed kościołem.
 
 
Idzie, gdzie dwaj żebracy, za nim niosą dworacy
Dwa bocheny na tacy.
 
 
Król z uśmiéchem na twarzy obu biédnych nędzarzy
Własnoręcznie obdarzy.
 
 
Szczudło, co chwalił Boga, dostał bochen piéroga, —
Bułka cienka⁸ i droga.
 
 
Kostél z królewskiej chwały wziął chléb czarny i mały,
Ciężki jakby ze skały.
 
 
Szczudło w rogu cmentarza tylko pacierz powtarza,
Na podarek nie zważa.
 
 
Oparł ręce u kija, wzrokiem niebo przebija,
Mówi Zdrowaś Maryja!
 
 
Kostél, chwalca królowy, nie raz z bułki razowéj,
Szedł po rozum do głowy:
 
 
Skradł się cicho i zaczém, Szczudło modli się z płaczem,
Zmienił bułkę cichaczem.
 
 
Szczudło w rogu cmentarza ciągle pacierz powtarza,
Zamiany nie uważa.
 
 
Po mszy świętéj, po sumie⁹, modląc się, jak kto umie,
Ludzie wychodzą w tłumie.
 
 
Mniej już ludu co chwila, każdy gdzieś się posila,
Rzekł Szczudło do Kostyla:
 
 
«Czas nam użyć swobody, weźmiem chleba i wody,