Marina

Hər dəfə sən kitab oxuyanda, ağaclar sevinir və ölümdən sonrakı həyata inanırlar…

Həmid Piriyevin tərcüməsində

Karlos Ruis Safon. Marina.

Bakı, “Köhlən” nəşriyyatı, 2021.

© Carlos Ruiz Zafon / 1999

© Köhlən Nəşriyyatı / 2021

İSBN: 978-9952-8411-2-1

Müəllifin ispan nəşrinə ön sözü

Əziz oxucu!

Hər yazıçının kitabları arasında birini daha çox sevdiyinə əminəm. Bu sirli seçim nə kitabın bədii keyfiyyətindən, nə oxucuların və tənqidçilərin kitabı necə qarşılamağından, nə də nəşrdən gələn qazancdan (və ya kitabın uğursuzluğundan) asılı olmur. O kitabı yazıçının ruhuna yaxınlaşdıran sirli səbəblər var, amma bu səbəbləri yazıçının özü də bilmir. 1992-ci ildən bu qəribə işlə məşğul olmağa – roman yazmağa başlamışam və indiyə qədər xeyli roman yazmışam, amma heç bir romanımı “Marina” qədər sevməmişəm.

Bu romanı Los-Ancelesdə, 1996-97-ci illərdə yazmışam. Artıq otuz üç yaşım var idi və “ilk gəncliyin” məndə müəyyən təcrübələr yaratdığını hesab edirdim. O vaxt artıq uşaqlar üçün üç roman yazmışdım, bu romanın süjetini tamam-kamal fikirləşəndən sonra özlüyümdə yəqinləşdirdim ki, bu, uşaqlar üçün yazdığım sonuncu kitab olacaq. Romanı yazdıqca verdiyim qərarın romana necə təsir etdiyini görürdüm, işi tamamlamağa az qalmış isə hiss elədim ki, içimdə nəyisə itirdim… Özüm də bilmirəm nə idi, amma bu şey çox qiymətli idi və bu sərvəti həmişəlik itirdiyimi hiss etdim, başa düşdüm ki, həmişə onun üçün təəssüflənəcəm.

“Marina” o biri romanlarımdan daha qəliz, daha çətin və yəqin ki, daha şəxsidir. Taleyin ironiyasına görə məhz bu romanın çapı mənə xeyli əsəb yaşatdı. Kitab on il bərbad nəşrlərə məruz qaldı – hərdən açıq-aşkar təhrif olunmuş şəkildə. Mətni olmadığı kimi qələmə verib oxucunu çaşdırmağa çalışırdılar, mənsə heç nə edə bilmirdim. Amma bütün bunlara baxmayaraq, “Marina” müxtəlif yaşlı adamlar arasında oxucularını tapdı. Romanın səhifələrində özünə lazım olan nələrisə tapa bilən, əhvalatın hekayəçisi Oskarla ən məhrəm hisslərini paylaşmaq istəyən oxucuları.

“Marina” artıq öz evindədir və oxucu onunla birlikdə Oskara qulaq asa bilər. Bəlkə, oxucuların köməkliyi ilə müəllif nəyə görə romanı tamamladığı gün imiş kimi romanın xatirində hələ də diri olduğunu başa düşər və Marinanın dediyi kimi, heç vaxt olmayan bir şeyi xatırlayar.

Barselona, iyun 2008

K.R.S.

Bir dəfə Marina mənə dedi ki, biz ancaq heç vaxt baş verməyən şeyləri xatırlayırıq.

Üstündən uzun illər keçəndən sonra bu sözlərin mənasını başa düşdüm.

Lakin yaxşısı, hekayəni indiki vəziyyətdə son hesab oluna biləcək əvvəldən danışmağa başlayım.

1980-cı ilin mayında bir həftəlik yoxa çıxdım. Yeddi gün və yeddi gecə ərzində heç kim harda olduğumu bilmədi. Dostlarım, yoldaşlarım, müəllimlərim, hətta polislər də itkini, yəni, məni axtarmağa başladılar. Bəziləri məni ölmüş hesab edirdi, bəzilərinin fikrincə isə, yaddaşımı itirmiş şəkildə qaranlıq dalanlarda azıb qalmışdım.

Bir həftə sonra mülki geyimli polis nəfəri camaatın arasında axtarışa verilən gəncə oxşayan birini gördü. Gəncin xarici görkəmi təsvirlərə uyğun gəlirdi. Ehtimal olunan itkin gənc kilsənin dəmir barmaqlığı və qatı duman arasında azan ruh kimi Fransız vağzalında fırlanırdı. Polis detektiv romanlarının qəhrəmanı ədasıyla mənə yaxınlaşdı. Mənim internat məktəbindən yoxa çıxan Oskar Dray olub-olmadığımı soruşdu. Başımı tərpətdim. Onun eynəyinin şüşələrində vağzalın görüntüsü əks olunurdu.

Perrondakı skamyada oturduq. Polis siqaret yandırdı, amma dodaqlarına yaxınlaşdırmadı. Dedi ki, çoxları hazırda məni axtarır və tapan kimi məni sual atəşinə tutacaqlar, ona görə də yaxşı cavablar fikirləşmək lazımdır. Yenə başımı tərpətdim. Sonra diqqətlə gözümün içinə baxdı. “Oskar, – dedi, – hərdən həqiqəti demək, düzgün çıxış yolu deyil”. Mənə bir neçə xırda pul uzadıb dedi ki, internatdakı müəllimimə zəng edim. Elə də etdim. Polis söhbətimi tamamlayana qədər gözlədi. Sonra taksi üçün də pul verib mənə uğur arzuladı. Soruşdum ki, bir də itməyəcəyimi hardan bilir. Sakit-sakit üzümə baxdı. “Ancaq getməyə yeri olan adamlar itir”, – dedi.

Harda olduğuma dair bir kəlmə də soruşmadı, məni yola qədər ötürüb sağollaşdı, Kolumb bulvarına tərəf getməyə başladı. Hələ də dodaqlarına yaxınlaşdırmadığı siqaretin tüstüsü sadiq tula kimi onun dalınca süründü. Həmin gün Qaudinin ruhu Barselona səmasına qəliz formalı bulud gətirmişdi, buludun ətrafından adamı kor edən günəş şüası saçılırdı. Taksi saxlayıb internatın ünvanını dedim.

Dörd həftə ərzində müəllimlər və psixoloqlar sirrimi öyrənmək üçün dəridən-qabıqdan çıxdı. Hamısını aldatdım, hamıya onun eşitmək istədiyi və ya qəbul edə biləcəyi şeyləri danışdım. Vaxt keçdikcə hamı tapmaca cavabı fikirləşməkdən yoruldu və axırda hamı bu epizodu unutmaq qərarına gəldi. Mən də onlar kimi etdim, həqiqətən nə baş verdiyini heç kimə demədim. O vaxt hələ bilmirdim ki, zaman okeanı onda batırdığımız xatirələri haçansa sahilə atır.

On beş il sonra həmin xatirə yadıma düşdü. Mən Fransız vağzalının dumanında sülənən o gənci gördüm. Marinanın adı təzə açılmış yara kimi içimi göynətdi.

Hamımız ruhumuzun çardağında, bağlı sandıqda sirr saxlayırıq. Bu da mənim sirrimdir.

Birinci fəsil

Yetmişinci illərin axırlarında Barselona sehirli küçələrin, tinlərin labirinti idi, hansısa binanın giriş qapısına və ya adi kafenin kandarına ayaq qoyan kimi otuz-qırx il əvvələ qayıdırdınız. Bu şəhərdə zaman və xatirələr, tarix və düşüncə yağış altında qalan akvarel kimi axıb tökülürdü. Artıq mövcud olmayan küçələr, nağılvari kilsələr və yaşayış evləri bu tarixin dekorasiyaları idi.

O vaxtlar Vayvidrer şossesinin axırında yerləşən, hansısa müqəddəsin şərəfinə adlandırılmış internatda çürüyən on beş yaşlı uşaq idim. O vaxtlar Sarrya rayonu müasir şəhərin ətrafında salınan kəndi xatırladırdı. İnternat məktəbi Bonanova prospektinə qədər uzanan küçənin başlanğıcında idi. Xarici görünüşünə görə internat məktəbindən çox qəsrə oxşayırdı. Hündür binanın arkaları, qüllələri uzaqdan nəzəri cəlb edirdi.

İnternat doğrudan da bağları, fontanları, çəmənlikləri, həyətləri olan böyük qəsr idi. Əsas binanın ətrafında tutqun kanallar axırdı – onların üzərindən ruhlar kimi buxarlar dolaşırdı. İdman zalları sanki hər-hansısa bir sirri qoruyurdular. İbadətgahların qaranlığında şamlar parlayırdı, müqəddəslərin simaları gülümsəyirdi. İki zirzəmi mərtəbəsini saymasaq, internat özü dörd mərtəbə idi, üstəlik, çardaq mərtəbəsi də vardı, çardaq mərtəbəsində bizə dərs keçən azsaylı rahiblər yaşayırdı. Yataq otaqlarımız dördüncü mərtəbənin mağaraya oxşayan dəhlizlərində yerləşirdi. Bu sonsuz qalereyalar əbədi yarıqaranlığa məhkum olmuşdu, burda tez-tez əks-səda eşidirdik.

Hər axşam altıya iyirmi dəqiqə işləmiş bizi gəzməyə buraxırdılar və hər gecə azadlıq saatının tez gəlməyini arzulayaraq yatırdım. Bu sehirli saatda günəş pəncərələri qızıl rənginə boyayırdı, dərslərin qurtardığını bildirən zəng səsi eşidilirdi və uşaqlar şam yeməyinə qədər üç saatlıq azadlıq əldə edirdi. Müəllimlərin fikrincə, uşaqlar bu üç saat ərzində ruhani elmlərlə məşğul olmalıydı. Amma internatda tək bircə günümün dini məşğələyə həsr olunduğu yadıma gəlmir.

Günün ən sevdiyim vaxtı idi bu vaxt. Zəng çalınan kimi aradan çıxıb şəhəri kəşf etməyə gedirdim, qədim küçə və bulvarları gəzəndən sonra düz şam yeməyinə qayıdırdım. Bu uzun gəzintilər məndə məstedici azadlıq təəssüratı yaradırdı. Xəyalım evlərin üstündə, səmada gəzirdi. Barselonanın küçələri, internat və dördüncü mərtəbədəki yarıqaranlıq yataq otağım bir neçə saatlıq yoxa çıxırdı. Cibimdə bir az xırda pulum olsa da, bu azadlıq saatları ərzində kainatın ən varlı adamı olurdum.

Tez-tez yolum Sarrya meşəsindən düşürdü. Bir vaxtlar Bonanova prospektinin şimal tərəfində yerləşən zadəgan imarətlərinin əksəri hələ də qalmışdı. İnternatın ətrafındakı yollar bu ruhlar rayonunun yollarıyla birləşirdi. Sarmaşıqla örtülmüş divarlar içində hündür imarətlər yerləşən vəhşi bağları əhatələmişdi. Bir çox imarət atılmış vəziyyətdəydi, elə bil buraların üstünə xatirələr dumanı çökmüşdü, heç cür dağılmaq bilmirdi. Bəzi villaların xarabası qalmışdı, bəzilərini qarət etmişdilər. Bəzilərində isə hələ də yaşayan vardı.

Bu evlər bir vaxtlar adları “Vanqardiya” jurnalının səhifələrini bəzəyən zadəgan nəsillərinin nümayəndələrinə məxsus idi, əlbəttə, indi o adlardan heç nə qalmayıb, onların parladığı dövr tramvayın inqilabi ixtira olduğu vaxtlara təsadüf edirdi. Hələ də burda yaşamağa davam edənlər batmış gəmidən çıxmaq istəməyənlər idi. Öz adlarının əsirləri. Hərdən yeyin addımlarla qalın barmaqlıqlı divarların yanından keçəndə pərdə dalından mənə dikilən təhlükəli baxışlarını hiss edirdim.

1979-cu ilin sentyabr axşamlarından birində çoxdandır nəzarət olunmayan küçələrdən birini gəzmək istədim. Tini dönüb dəmir qapının qabağında dayandım. Bir neçə on illik bundan qabaq tərk edilmiş bağın qapısı idi. Bağın ortasında ikimərtəbəli imarət ucalırdı. Evin qabağında içində heykəllər olan fontan vardı.

Hava qaralmağa başlayırdı, bağın bir tərəfi daha çox dəhşətli görünürdü. Ölü kimi sakit dayanmışdım, xəfif meh mənə ehtiyatlı olmağımı pıçıldayırdı. Kvartalın “ölü” zonalarından birində olduğumu başa düşdüm, fikirləşdim ki, internata qayıtsam, yaxşı olar. Ağlım bu atılmış məkana bəslədiyim maraq hissimlə mübarizə aparırdı. Bu vaxt bağın alatoranlığında mənə dikilmiş bir cüt sarı göz gördüm. Udqundum.

Pişiyin boz bədəni də yavaş-yavaş göründü. Dişlərinin arasında hələ də ölümlə mübarizə aparmağa çalışan sərçəni sıxmışdı. Pişiyin boynunda gümüş zınqırov vardı. O, bir neçə saniyə üzümə baxdı, sonra bağın barmaqlıqları arasından sivişib sərçəni axırıncı səfərə apardı.

Özündənrazı ovçu məni heyran etmişdi. Tüklərinin təmizliyinə və zınqırovuna görə, pişiyin yiyəsi vardı. Bəlkə də, bu evdə köhnə Barselonanın ruhlarından başqa da kimsə yaşayırdı? Yaxınlaşıb soyuq barmaqlıqlardan tutdum. Sərçənin damcı-damcı tökülən qanı vəhşi bağın içərilərində itirdi. Bu qırmızı mirvariyə oxşayan qan damcıları pişiyin haralardan keçdiyini göstərirdi. Yenə udqundum. Daha doğrusu, cəhd elədim. Ağzım qurumuşdu. Qanım dəli kimi gicgahlarımda atırdı, elə bil mənim fikir vermədiyim nəyisə bilirdi. Yapışdığım qapı barmaqlığının aralandığını hiss etdim. İçəri girəndə ay fontandakı daş mələklərin üzünü işıqlandırırdı. Elə bil yerimə mıxlanmışdım, hərəkətsiz dayanıb heykəllərə baxırdım. Mənə elə gəlirdi ki, bu saat daş heykəllər canlanıb canavar caynaqlı, ilan dilli iblislərə çevriləcək. Amma belə şey olmadı. Dərindən nəfəs alıb getmək lazım olduğunu öz-özümə təkrarladım, başqasının evini kəşf etmək lazım deyildi. Lakin yenə də bir başqası yerimə qərar verdi. Hardansa fortepianonun müşayiət etdiyi opera ariyası eşidildi. Qrammafon oxuyurdu. Ömrümdə belə gözəl səs eşitməmişdim.

Melodiya mənə tanış gəldi, amma harda eşitdiyimi heç cür yadıma sala bilmədim. Musiqi səsi evdən gəlirdi. Səs gələn tərəfə getməyə başladım. Qalereyanın yarıaçıq qapısından işıq süzülürdü. Birinci mərtəbədəki pəncərənin qabağında oturub mənə baxan pişiyin gözlərini gördüm. Qapıya yaxınlaşdım. Mən yaxınlaşdıqca oxuyan qadının səsi güclənirdi. İçəridə yüzlərlə şam yanırdı. Onların şüası qrammafonun qızılı trubasında əks edirdi, qrammafon valı fırlandıqca musiqi sədaları ətrafa yayılırdı. Heç nə fikirləşmədən içəri girib qrammafonun qoyulduğu stola tərəf getməyə başladım. Stolun üstündə balaca yumru əşya da vardı, yaxınlaşanda bunun cib saatı olduğunu gördüm. Saatı götürüb şam işığında baxmağa başladım. Əqrəbləri tərpənmirdi, sferblatı da çatlamışdı. Məncə, saat qızıldan idi, yaşı da indi içində olduğum evin yaşından az olmazdı. Bir az qabaqda – buxarının qabağında üzü buxarıya qoyulmuş böyük kürsü vardı, kürsünün arxasını görürdüm, buxarının üstündə isə yağlı boyayla ağ paltarlı qadın çəkilmiş böyük tablo asılmışdı.

Rəsmdəki qadının dibsiz, boz gözlərindəki kədər bütün zala hakim kəsilmişdi.

Birdən gözləmədiyim bir şey oldu. Kürsüdən siluet durub mənə tərəf döndü. Uzun saçları vardı, çaylaq daşına oxşayan gözləri yarıqaranlıqda parıldayırdı. Uzun, ağ əllərini mənə tərəf uzatdı. Qorxudan özümü itirdim, qapıya tərəf qaçmağa başladım, qrammafona ilişib yerə saldım. Valı cızan qrammafon iynəsinin səsini eşitdim. Bayaqdan eşitdiyim həlim səs cəhənnəm naləsinə döndü. Bağın içində qaçdıqca o əllərin paltarımdan yapışdığını hiss edirdim. Qorxudan dəli olacaqdım. Qapıdan çıxıb bircə saniyə də itirmədən qaçmağa başladım, böyrümdə ağrı hiss edənə qədər qaçdım. Çətinliklə nəfəs alırdım. Bədənimi soyuq tər basmışdı. Ətrafa baxanda internatın otuz metrliyində olduğumu gördüm.

Mətbəxin yanındakı qapıdan içəri girdim, bu qapıya nəzarət olunmurdu. Otağıma çıxdım. Birazdan axşam yeməyinin vaxtı idi. Alnımın tərini sildim, ürəyim də yavaş-yavaş sakitləşdi, adi ritmlə döyünməyə başladı. Özümü tamamilə yaxşı hiss eləməyə başlayanda kimsə barmaqlarının ucuyla qapını döydü.

– Oskar, yemək vaxtıdır, – qapının dalından Seqi müəllimin səsi gəldi, onun şagirdlərə qanun-qaydanı xatırlatmaqdan xoşu gəlmirdi. Elə indi də səsində narazılıq hiss olunurdu.

– Bu dəqiqə gəlirəm, padre, – dedim.

Tez məktəb pencəyimi geyinib otağın işığını söndürdüm. Pəncərədən Barselonanı aydınladan dolunay görünürdü. Ancaq indi qızıl cib saatını əlimdə tutduğumun fərqinə vardım.

İkinci fəsil

Sonrakı günlər qızıl saatı özümlə gəzdirirdim. Gecələr də balışımın altında gizlədirdim. Qorxurdum birdən kimsə görər, harda tapdığımı soruşar. O suala cavab verə bilməyəcəkdim. “Çünki sən onu tapmamısan, oğurlamısan”, – iç səsim mənə belə deyirdi. Bilmirəm nə üçünsə, iç səsim Perri Meysonun dublyorluğunu edən aktyorun səsinə oxşayırdı. Hər gecə səbrlə yoldaşlarımın yatmağını gözləyirdim, onlar yatan kimi sərvətimi nəzərdən keçirtməyə başlayırdım.

Gecənin səssizliyində, lap ay işığında saata baxırdım. Birinci qənimətimə hər baxanda duyduğum həzzi heç bir günah hissi susdura bilməzdi. Saat ağır idi, deyəsən, təmiz qızıldan hazırlanmışdı. Şüşə siferblatı çatlamışdı, çox güman, yerə düşmüşdü, ya da zərbəyə tuş gəlmişdi. Yəqin, elə onda da mexanizm sıradan çıxmışdı, əbədiyyətə qədər dayanan əqrəblər yeddiyə iyirmi üç dəqiqə işləmişi göstərirdi.

Saatın arxa tərəfinə yazı həkk olunmuşdu: “İçində işıq danışan Germana. K. A.”

Yəqin, çox bahalı saat idi, bunu fikirləşəndə vicdanım təzədən sızıldamağa başladı. Üstəlik, arxasındakı yazını görəndə özümü həm də xatirə oğrusu kimi hiss edirdim.

Yağışlı cümə axşamı günü sirrimi bölüşmək qərarına gəldim. İnternatdakı ən yaxşı dostum əsəbi xarakterli oğlan idi, ona “şef” deməyimizi tələb edirdi, amma bu ləqəbin onun əsl adına aidiyyatı yox idi. Anarxist şair ruhuna malik idi və elə hazırcavab idi ki, istənilən adamın səsini kəsə bilərdi. Çox arıq idi, bir kilometr radiusunda “mikrob” sözünü eşitsəydi, elə bilirdi infeksiyaya yoluxub. Bir dəfə ensiklopediyada “ipoxondrik” sözünü tapdım, üzünü köçürdüb Şefin yanına getdim.

– Yəqin ki, bilmirsən, amma sənin bioqrafiyan Kral akademiyasının lüğətində var, – dedim.

Şef yazıya baxandan sonra kinli-kinli məni süzdü.

– Sən get “A” hərfindəki “axmaq” sözünü aç, görəcəksən ki, aramızdakı tək məşhur mən deyiləm.

Həmin gün nahardan sonrakı dincəlmək vaxtında Şeflə qaranlıq akt zalına düşdük. Əsas dəhlizdə dalımızca sürünən minlərlə kölgə ayaq səsimizdən diksindi. İki işıq zolağı tozlu səhnəyə düşürdü. Biz bu işıqlı yerdə, üzü yarıqaranlığa gömülmüş kreslolara tərəf oturduq. Yağış damcıları pəncərə şüşələrinə çırpılırdı.

– Hə, – Şef dedi, – de görək, bu həngamə nə üçündür?

Sakitcə saatı cibimdən çıxardıb ona uzatdım. Şef təəccüblə qaşlarını qaldırıb saata baxmağa başladı. Bir neçə saniyə saatın ora-burasına baxandan sonra mənə qaytarıb maraqla baxmağa başladı.

– Nə fikirləşirsən? – soruşdum.

– Fikirləşirəm ki, bu, saatdır, – dedi, – German kimdir?

– Zərrə qədər də anlayışım yoxdur.

Atılmış malikanədə başıma gələnləri ətraflı danışmağa başladım. Şef diqqət və səbrlə axıracan mənə qulaq asdı. Sözümü qurtarandan sonra bir müddət fikirləşdi, elə bil nəsə deməmişdən qabaq yaxşıca götür-qoy etmək istəyirdi.

– Deməli, sən saatı oğurlamısan, – dedi.

– Məsələ bu deyil, – deyə etiraz etdim.

– Məncə, German sənin kimi fikirləşmir, – Şef müəyyən mənada haqlı idi.

– Bəlkə də, o, çoxdan ölüb? – əminsizliklə dedim.

Şef buxağını sildi.

– Görəsən, cinayət məcəlləsində üstündə xatirə yazısı olan saatı oğurlamaq üçün nə yazılıb? – dostum soruşdu.

– Mən oğurlamaq istəmirdim, – deyə etiraz etdim. – Hər şey o qədər tez baş verdi ki, özümdən asılı olmadı. Saatın məndə olduğunu görəndə artıq gec idi. Mənim yerimdə sən olsaydın, sən də belə edərdin.

– Sənin yerində mən olsaydım, ürək tutmasından ölərdim, – Şef dəqiqləşdirdi, o iş adamı deyildi, danışmağa pərgar idi. – Sənin ağlın çaşıb, hansısa pişiyə görə yad evə soxulursan. Heç bilirsən o pişikdən hansı mikroblar keçə bilərdi sənə?

Bir müddət susub yağışın səsinə qulaq asdıq.

– Yaxşı, – Şef dedi. – Olub daha. Yəqin ki, bir də ora getmək istəmirsən.

Gülümsədim.

– Tək yox.

Dostumun gözləri az qaldı hədəqəsindən çıxsın.

– Yox, dostum! Ağlına da gətirmə.

Elə həmin gecə dərsdən sonra mətbəxin yanındakı qapıdan sivişib malikanəyə aparan yola çıxdıq. Yağış yolun ortasında göllənmişdi, hər yerə xəzəl səpələnmişdi. Buludlu göyüzü elə bil şəhəri təhdid edirdi. Şefin halı özündə deyildi, həmişəkindən daha çox ağarmışdı. Malikanəyə yaxınlaşdıqca qarnıma sancı dolurdu. Ətrafda qulaqbatırıcı sükut hakim idi.

– Məncə, qayıtsaq, daha yaxşı olar, – dostum addımlarını yavaşıdıb dedi.

– Sən qorxaq dovşansan.

– Dovşanları düzgün qiymətləndirmirsən. Onlar qida zəncirində vacib yer tutur.

Birdən külək əsməyə başladı, zınqırovun səsini bizə çatdırdı. Şefin dili topuq vurmağa başladı. Pişiyin sarı gözləri bizi güdürdü. Birdən o, ilan kimi fısıldayıb belini qabartdı. Belinin tükləri biz-biz dayandı. Pişik bir neçə gün qabaq sərçəni parçalayan dişlərini ağardıb fısıldadı. İldırım bir anlıq hər tərəfi aydınlatdı. Şeflə bir-birimizə baxdıq.

On beş dəqiqə sonra internatın həyətində, kilsənin qabağındakı çəmənlikdə, skamyada oturmuşduq. Saat gödəkçəmin cibindəydi. Əvvəllər onun belə ağır olduğunu bilmirdim.

Həftənin axırına qədər internatın ərazisindən çıxmadım. Şənbə günü səhər yuxuda qrammafon səsi eşidib oyandım. Günəşin ilk şüaları pəncərədən görünən Barselonanı, evlərin damlarını, anten meşəsini qırmızı rəngə boyayırdı. Çarpayıdan durub saatı götürdüm, bütün həftə ərzində saat fikirlərimi məşğul etmişdi. Saatla bir-birimizə baxdıq. Nəhayət, qərara gəldim ki, ancaq absurd hadisələrlə üzləşəndə nədənsə şübhələnirik. Bu axmaq vəziyyətdən qurtulmaq lazımdır, saatı qaytarmalıyam.

Sakitcə geyindim, pəncələrimin üstündə dördüncü mərtəbənin dəhlizindən keçdim. Saat ona-on birə qədər heç kim yoxluğumu hiss etməyəcək. O vaxta qədər işimi qurtararam.

Küçələr duman örtüyünün altında qalmışdı, Barselona səhərləri çox vaxt dumanlı olur. Marqenat küçəsinə qədər getdim. Küçələrin kölgəsi ilk şüaların altında parıldayırdı. Evlərin fasadları dumanın və küləyin naməlum istiqamətə apardığı xəzəllərin dalından boylanırdı.

Tezliklə lazım olan küçəyə çatdım. Bir müddət sakitcə dayanıb şəhərin bu tərəflərində həmişə hökm sürən səssizliyə öyrəşməyə çalışdım. Elə bil bütün dünya cibimdəki saat kimi dayanmışdı. Birdən arxadan səs eşitdim. Dönüb baxanda gördüyüm mənzərə uzun müddət yuxumu qaçırtmağıma səbəb oldu.