Qum fırtınası

Ceyms Rollins

QUM FIRTINASI

roman

ABŞ MÜDAFİƏ NAZİRLİYİ

Müdafiə təyinatlı Elmi-tədqiqat İşlərinin Perspektivli Planlaşdırılması İdarəsi (DARPA)

İş № Alfa – 42- PKR

“SİQMA” dəstəsi

Birinci hissə

Tufan

1

Od və yağış

14 noyabr, Qrinviç vaxtı ilə saat 01:33

Britaniya muzeyi      

London, İngiltərə

On üç dəqiqədən sonra Harri Mastersonu ölüm gözləyirdi.

Harri bu barədə bir şey bilsəydi, o, həyatındakı son siqareti filtirinə qədər çəkərdi. Bununla belə o, tələsik aldığı üç qullabdan sonra siqareti söndürüb, tüstünü tələsik üzündən qovdu. Əgər onu istirahət otağından kənarda siqaret çəkəndə tutsalar, ilk növbədə muzeyin mühafizə xidmətinin rəisi, əclaf Flemminq onun dərsini verəcək. Onsuz da bir həftə əvvəl növbətçiliyə iki saat gecikdiyinə görə Harriyə sınaq müddəti təyin etmişdilər.

Harri söyərək sönmüş siqareti cibinə qoydu. Növbəti fasilə zamanı onu çəkib qurtaracaqdı. Ümumiyyətlə, əgər bu gecə fasilə olacaqsa.

İldırım gurultusu hətta qalın kərpiclərdən hörülmüş divarların arasından da eşidilirdi. Qış tufanı gecəyarıdan çox keçməmiş öz ardınca Londonu yuyub Temzaya tökə biləcək qədər güclü sel gətirən şiddətli doludan sonra başladı. Şimşəklər çoxdişli yaba kimi səmanı başdan başa zolaq-zolaq doğrayırdı. BBC-də hava haqqında danışan diktorunun dediyinə inansaq, bu günkü tufan son onillikdə baş verənlərin içində ən dəhşətlisi idi. Atmosfer elektrikinin pozğunluğu şəhərin yarısını işıqsız qoymuşdu.

Tale elə gətirdi ki, zülmət Londonun “Big Russel Street” ra-yonunu bürümüşdü və həmin vaxt orada Harri Mastersonun növbətçilik etdiyi Britaniya muzeyi yerləşirdi. Qəzalı işıqlanmanı təmin edən ehtiyat generatorlarının dərhal işə düşməsinə bax-mayaraq, muzeydəki sərvətlərin qorunması üçün mühafizə xidmətinin bütün əməkdaşları çağırılmışdı. Onlar hadisə yerinə yaxın yarım saat ərzində gəlib çıxacaqdılar. Nəzarət sisteminin kameralarının fəaliyyət göstərməyə davam etməsinə baxmayaraq, Flemminq bütün gecə növbətçilərinə iki mil yarım uzunluğu olan muzeyin dəhlizlərində patrul növbəsində olmağı əmr etdi. Bunun üçün mühafizəçilər bölünməli oldular.

Harri fənər götürərək, onun işığını dəhlizin dərinliyinə yönəltdi. Onun yarıqaranlıq vaxtlarda gecə yoxlamalarından zəhləsi gedirdi. Belə vaxtlarda küçə fənərlərindən gələn işıq yalnız pəncərələrdən daxil olur. İndi isə elektrik kəsildiyinə görə, həmin işıqlar sönmüşdü. Muzeyə ağır qaranlıq çökmüşdü. Yalnız bəzi yerlərdə qəzalı işıqlandırmanın qırmızımtıl rəngə çalan tutqun lampaları titrək parıltı verirdi.

Əsəblərini sakitləşdirmək üçün, Harrinin orqanizminə əməlli-başlı nikotin dozası yeritməsi tələb olunurdu. Belə ki, o, uzun müddət sərinlənə bilməmişdi. Onu iş gözləyirdi. Gecə növbəsinin iyerarxiyasında aşağı dərəcəni tutan Harri şimal cinahın zallarına baş çəkmək üçün göstəriş almışdı. Muzeyin bu hissəsi mühafizə xidməti otağının yerləşdiyi zirzəmidən xeyli uzaqda yerləşirdi. Ancaq bu, o demək deyildi ki, yolu qısaltmaq olmazdı. Harri qaranlığa qərq olan uzun dəhlizə arxa çevirərək, şahzadə İkinci Yelizavetanın böyük həyətinə aparan qapıya yaxınlaşdı.

İki akr sahəsi olan bu məkanı Britaniya muzeyinin dörd cinahı əhatə edirdi. Düz mərkəzdə misdən böyük gümbəzi olan və dünyanın ən yaxşı kitabxanalarından biri sayılan dairəvi oxu zalı ucalırdı. Böyük hündürlükdə hər iki akr Norman Fosterin konstruksiyası ilə hazırlanmış nəhəng qübbə ilə örtülmüşdü ki, bu da Avropada ən böyük qapalı meydan sayılırdı.

Harri qapını açaraq həyətin içinə girdi. Burada da muzeyin binalarında olduğu kimi, qaranlıq hökm sürürdü. Haradasa yuxarılarda şüşə örtükləri yağış döyəcləyirdi. Bununla belə, Harrinin addımları boşluqda gurultulu əsk-səda ilə yayılırdı. İldırım nizələri yenə də səmanı dağıdırdı. Gözqamaşdırıcı bir anda minlərlə üçbucaq formalı panellərə bölünmüş şüşəli dam nura boyandı. Və dərhal muzey yenə yağış zərbələri ilə dolaraq qaranlığa qərq oldu.

Şimşəyin ardınca göy gurultusu yayıldı. Hətta dam da titrədi. Harri binanın bütövlükdə aşağı çökməsindən qorxaraq, qeyri-iradi geriyə çəkildi. Öz önünü fənərlə işıqandıraraq şimal cinaha doğru yönələrək həyətdən keçib kitabxananı dolandı. Bir daha ürəkləri titrədən şimşək çaxdı. İndiyə qədər qaranlıqda gizlənmiş nəhəng heykəllər sanki qeybdən peyda oldular. “Knidos şiri” Pasxa adasından gətirilmiş heykəllərin nəhəng kəllələrinin yanında çöməlib oturmuşdu. Bu anda ildırım zəiflədi və zülmət muzeyin bu dilsiz-ağızsız mühafizəçilərini sanki canına çəkdi.

      Harrinin bədənindən üşütmə keçdi. O, dodaqaltı söyə-söyə addımlarını sürətləndirdi: “Lənətə gələsən! Murdar, üfunətli, çirkli iş!”. Bu ovsun onun sakitləşməsi üçün kömək etdi.

Harri cəld şimal cinahın qapısına çatıb tələsik içəridə gizləndi. Orada onu rütubətlə ammiakın tanış, qarışıq qoxusu qarşıladı. O, yenidən öz ətrafında möhkəm divarları hiss edərək yüngülləşdi. Uzun dəhlizi başdan başa işıqlandırdı. Deyəsən, hər şey qaydasındadır, amma buna baxmayaraq, cinahın digər qalereyalarını da yoxlamaq lazımdır. O, hesabladı: Əgər işləri cəldləşdirib, yoxlamanı tez bitirə bilsə, siqaret çəkməyə də macal tapmaq olar. Harri bu ümidə şirniklənib fənərin şüalarının ardınca dəhlizə tərəf yönəldi.

Şimal cinah muzeyin ikiyüz illik yubiley sərgisinin olduğu yerə keçirilmişdi. Ekspozisiya ötən əsrlərdə insan nailiyyətinin təsvirini əks etdirən etnoqrafik topludan ibarət idi və bütün mədəniyyətləri əhatə edirdi. Harri hər biri özünəməxsus üslubda tərtib edilmiş – Kelt, Bizans, Çin, Rus zallarının yanından ötərək tələsik irəli hərəkət edirdi. Sərgi bölmələrinə olan girişlər qoruyucu barmaqlıqlarla təchiz edilmişdi. Elektrik kəsilən kimi, onlar avtomatik şəkildə aşağı enirdi.

Qarşıda dəhlizin qurtaracağı görünürdü.

Yubiley ekspozisiyası üçün eksponatların böyük əksəriyyəti bəşəriyyət muzeyindən götürülmüşdü. Sonuncu qalereya ən azından Harrinin xatirəsi üçün həmişə şimal cinahda yerləşirdi. Orada bütün Ərəbistan yarımadasının qədimdən qalan ən dəyərli Ərəb kolleksiyasının külliyatı yerləşdirilmişdi. Qalereya bu regiondakı neft hasilatı nəticəsində varlanmış bir ailənin vəsaiti hesabına yaradılmışdı. Şaiyələrə görə, qalereyanın Britaniya muzeyinin tərkibində saxlanmasının illik haqqı beş milyon funt civarında idi. Belə fədakarlıq yalnız hörmətlə qarşılana bilərdi.

Yaxud da tam əksinə.

Harri bu qədər mənasız israfçılığa həqarətlə donquldanaraq, fənərin işığını qapının üstündəki “Kensinqton qalereyası” yazısı həkk edilmiş tunc lövhəciyə saldı. Muzey işçiləri öz aralarında oranı “ləçər çardağı” adlandırırdılar.

Harri indiyə qədər bir dəfə də olsun ledi Kensinqtonla şəxsən görüşməmişdi, amma öz mühafizəçi yoldaşlarından eşitmişdi ki, şkaflarda olan toz, yazılı löhvədəki ləkələr, qədim heykəllərin yerinin dəyişməsi və eksponatlara qulluq zamanı baş verə biləcək istənilən kiçik xətaya görə ən sərt cəza tədbiri görülürdü. Bu qalereya ledi Kensinqtona sevimli övladı kimi idi və bu dəlisov mesenant qadının qəzəbi hüdudsuz idi . O, muzeyə baş çəkdikdən sonra əməkdaşlardan kiminsə öz iş yerindən məhrum olması halları az olmamışdı. Hətta deyilənlərə görə, bir dəfə şəxsən direktorun özünün də başı ağrımışdı.

Məhz bu düşüncələr Harrini qalereyanın girişini bağlayan barmaqlıqların qarşısında bir müddət yubanmağa məcbur edirdi. O, fənərin işığını birinci zala salıb alaqaranlıq məkana adi vaxtda olduğundan daha diqqətlə baxdı. Ancaq, yenə də hər şey tam qaydasında idi.

Ancaq Harri geri çevriləndə hansısa bir hərəkət onun diqqətini çəkdi. O, duruxmuş vəziyyətdə yenə də işığı qapıya tərəf saldı. Kensinqton qalereyasının dərinliyində ən sonuncu zalların birində bir işıq şüası titrək kölgə yaradaraq, yavaşca yerini dəyişməyə başladı.

Harri ürəyinin necə çırpındığını hiss etdi. Muzeyə kənar adam girmişdi. Harri divara söykənib əsən əlləri ilə ratsiyanı qurdalamağa başladı. Divarların arasından göy gurultusunun alçaq və gur səsləri eşidilirdi.

Harri ratsiyanı işə saldı.

– Deyəsən, şimal cinahda kənar adam var. Xahiş edirəm, məsləhət verin, mən neyləyim?

O, növbə başçısının cavabını gözlədi. Cin Conson səfeh olsa da, Krallığın hərbi hava qüvvələrində qulluq etdiyinə görə, bu işdən baş çıxaracaq. Burada şiddətli tufanın yaratdığı elektrik fasilələri Consonun sözlərinin çoxunu yarıda kəsirdi.

– …Ehtimal… sən əminsən?.. gözlə… barmaqlıq bağlıdır?

Harri aşağı endirilmiş mühafizə barmaqlığına tərəf çevrildi. O, sözsüz ki, ilk növbədə bunun qaydada olub-olmadığını yoxlamalı idi. Ümumi dəhlizdən hər bir qalereyaya yalnız bir giriş vardı. Bağlı otaqlara başqa yolla yalnız pəncərələrdən girmək olardı, ancaq, onlar yerdən çox hündürdə idilər və onların açılmasına və sındırılmasına reaksiya verən ötürücülərlə təchiz edilmişlər. Tufana görə, elektrikin kəsilməsinə baxmayaraq, ehtiyat generatorları siqnalizasiya sistemini qidalandırmağa davam edirdi. Mərkəzi məntəqədə isə mühafizə xidməti heç bir həyəcan siqnalı qəbul etməmişdi.

Harri Consonun şimal cinahdan Kensinqton qalereyasına kimi keçən müşahidə videokameralarını ardıcıl olaraq monitora qoşduğunu aydın şəkildə təsəvvür edirdi. O, beş zaldan anfiladaya göz gəzdirməyə risk etdi. İşıq ləkəsi hələ də qalereyanın dərinliyində qalırdı. Onun yerdəyişməsi bir soyğunçunun məqsədli şəkidə manevrindən daha çox, təsadüf nəticəsində yaranan hərəkətə oxşayırdı. Harri mühafizə barmaqlığını yoxladı. Elektrik qovşağında yaşıl lampa yanırdı. Kənar adam bu tərəfdən qalereyaya girə bilməzdi.

Harri yenə də bu işıltıya diqqət yetirdi. Bəkə bu hansısa maşın fənərinin küçədən gələn işığıdır?

O, ratsiyadan Consonun qəflətən eşidilib sonra kəsilən səsini eşidib diksindi.

– Müşahidə videokameraları heç nə göstərmir… Beşinci kamera sıradan çıxıb. Yerində qal… biz sənin yanına gəlirik.

Tufan dalğaları qarışdırmışdı, kəsik-kəsik sözlər də eşidilməz oldu.

Harri qətiyyətsiz halda barmaqlıqların qarşısında donub qaldı. Gücləndirilmiş qüvvələr anbaan özünü bura yetirəcək. Bəlkə, bu heç soyğunçu deyil? Əgər hər şeyə bais fənər işıltısıdırsa?! Onun Flemminqlə münasibəti onsuz da yaxşı deyil. Bircə gülünc vəziyyətə düşməyi çatmırdı.

Harri itirəcək bir şeyin olmadığını qərara alıb fənəri qaldırdı.

– Ey, sən! – deyə qışqırdı.

Harri çağırışının zabitəli və qətiyyətli alınmasını istəsə də, əslində o, daha çox qorxunc bir fəryad kimi səsləndi.

İşıq ləkəsinin təsadüfi hərəkətlərində heç bir dəyişiklik baş vermədi. Deyəsən, işığın mənbəyi qalereyanın ən ucqar hissəsinə yönəlirdi. Ancaq, bu, vahimədən yaranan qaçışdan daha çox, asta və ahənglə icra olunan bir hərəkətə bənzəyirdi. Dünyada heç bir soyğunçu bu cür soyuqqanlılığa malik deyil.

Harri barmaqlığa yaxınlaşıb elektrik qovuşağını açdı. Maqnitli rizə açıldı. Harri barmaqlığı onun altından keçə biləcəyi qədər qaldıraraq, azacıq əyilib birinci zala düşdü. O, bir anlıq təşvişə qapılmamaq üçün, fənəri qaldırıb qəddini düzəltdi. Hər halda əvvəlcə hər şeyi dəqiq aydınlaşdırıb sonra haray salmaq lazım idi. Hər halda olan olmuşdu. Çalışmaq lazım idi ki, bu müəmmalı hadisədən özün baş çıxarıb, birtəhər xilas olasan.

Harri hər ehtimala qarşı bir də ucadan qışqırdı:

– Mühafizə xidməti! Yerindən tərpənmə!

Onun cağırışı heç bir təsir göstərmədi. İşıq ləkəsi qalereyada öz nizamsız, amma inadkar hərəkətlərinə davam etdi.

Harri dəhlizdəki qapıya nəzər saldı: bəs bizimkilər hanı?

– Lənətə gələsən! – deyə donquldandı.

Harri hamı gələnə qədər işıq ləkəsinin nə olduğunu tam qətiyyətlə müəyyən etmək üçün onun izi ilə qalereyanın dərinliyinə doğru tələsdi.

O, nəzərlərini güclə şüşə vitrinlərə salaraq çox böyük dəyəri olan sərvətlərin yanından keçdi. Orada Assuriya hökmdarı Aşşurbanipalın gil lövhələri, fars istilalarına qədərki dövrə aid qumdaşından olan yöndəmsiz heykəllər, bütün dövrlərin müxtəlif silah və qılıncları, qədim hökmdarları əks etdirən fil dişindən olan finikiya fiqurları və hətta ilk adı “Şərq öyüdləri” olan “Min bir gecə” nağıllarının ilk çap nüsxəsi qorunurdu.

Harri zalların arası ilə sürətlə gedərək, bir sülalədən digərinə, Səlib yürüşlərindən İsanın mövluduna qədər, Makedoniyalı İsgəndərin qələbəsindən hökmdar Solomon və Savskiyə qədər keçdi.

Ən böyük zallardan biri sayılan ən sonuncu zala gəlib çatdı. Burada yəqin ki, ancaq naturalist-alimlər üçün maraq yarada biləcək eksponatlar – nadir daşlar, qədim heyvanların daşlaşmış qalıqları, Ərəbistan yarımadasından Neolit dövrünə aid olan əmək alətləri toplanmışdı.

Nəhayət ki, müəmmalı işığın mənbəyinini nə olduğu məlum oldu. Gümbəzlə örtülmüş zalın ortasında yarım metr diametri olan və mavi rəngli işıq saçan bir şar ahəstə halda havada üzürdü. İşıq titrək parıltı verirdi. Şarın üstü titrək mavi işartı ilə örtülmüş kimi görünürdü. Harrinin gözünün önündə şar şkafın şüşəli divarından havada oduğu kimi üzüb keçdi. Harri sarsılmış halda yerindəcə donub qaldı. Onun burnuna kəskin kükürd qoxusu dəydi.

Şar qəzalı işıqlandırmanın tutqun, qırmızımtıl lampalarından birinə yaxınlaşdı və lampa fışıldayıb qığılcım saçaraq çırtıltıyla söndü. Harri bu şiddətli səsdən diksinərək geriyə çəkildi. Deyəsən, bu cür aqibət bundan əvvəlki otaqda yerləşən beş nömrəli kameraya da nəsib olmuşdu. Harri arxasındakı kameraya baxdı. Onun üzərindəki qırmızı işıq yanırdı. Deməli, əvvəlki qaydada işləyir.

Conson Harrinin diqqətini sanki öz üzərində hiss edərək, yenidən əlaqəyə girdi. Hansısa səbəbə görə statik boşalmanın gurultusu yox oldu.

– Harri, bilirsən, oradan getsən yaxşıdır.

Harri qorxu və maraqdan tilsimlənərək yerində donub qaldı. Bununla yanaşı, naməlum obyekt ondan kənara keçib, zalın uzaq küncünə tərəf üzərək qaranlıqda gözdən itdi.

Şar öz parlaqlığı ilə şüşəli kuba salınmış formasız dəmir parçasına işıq saldı. Onun silueti diz üstə çökmüş buzova bənzəyirdi. Düzdür, lövhə bunun dəvə olduğunu bildirirdi. Bu cür müqayisə ən yaxşı halda uzana bilərdi, ancaq Harri bunun nə ilə izah olunduğunu bilirdi. Bu eksponat səhradan tapılmışdı.

Şar dəmir dəvənin üstündə dayandı. Harri ehtiyatla geri çəkilib ratsiyanı dodaqlarına yaxınlaşdırdı.

– İlahi!

Mavi rənglə işıqlanan şar dəvənin üstünə endi. Parlaqlıq göz qırparaq sanki yanıb qurtaran şam işığı kimi söndü. Ani olaraq qəflətən çökən zülmətdən Harrinin gözlərinə qaranlıq çökdü. O, tələsik fənəri qaldırdı. Dəmir dəvə heç nə olmamış kimi şüşə kubun içində yox oldu.

– O, yox oldu…

– Səndə hər şey qaydasındadır?

– Hə. Lənət şeytana, bu nə idi?

Consonun səsində bir həyəcan var idi.

– Məncə, bu lənətə gəlmiş ildırım şarıdır. Mən bu barədə ildırımlı buludların arasından keçməyə məcbur olan döyüş təyyarələrinin ekipaj üzvlərindən eşitmişəm. Ola bilsin ki, bu, tufandan əmələ gəlib. Ancaq, lənət şeytana, gözəllik müdhiş idi.

Harri başını yellədərək bütün bunların bitdiyini düşündü. Ancaq, bunun nə olmasından asılı olmayaraq, o, mühafizəçi yoldaşlarının qarşısında gülünc vəziyyətə düşməkdən xilas olacaq. Harri fənəri aşağı saldı. Buna baxmayaraq, hətta bundan sonra da şüa öz yerini dəyişsə belə, dəmir dəvə qaranlıqda təravətli sarımtıl-boz rəngdə işıq saçmaqda davam edirdi.

– Bəs bu nə qəribə şeydi belə? – Harri ratsiyanı qapıb donquldandı.

Onun barmaqlarını güclü statik cərəyanı vurdu. Harri söyərək barmağını silkələdi. Nəhayət o ratsiyanı götürməyə müvəffəq oldu.

Burada qəribə nəsə var. Mənə elə gəlir…

Dəmir heykəlin ətrafındakı işıqlanma güclənirdi. Harri geriyə atıldı. Dəvənin səthindən tünd maye axmağa başladı. Sanki onun üstünə turşulu yağış yağmışdı. Və bunu müşahidə edən tək Harri deyildi.

Ratsiya onun əlində hürməyə başladı:

– Harri, cəld oranı tərk elə.

Harri mübahisə etmədi. O, cəld geri dönsə də, artıq gec idi. Şüşə yeşik partlamışdı. Uzun və nazik qırıntılar Harrinin sol böyrünə batdı. İti bir qırıntı onun yanağını cırdı. Harri yaraların ağrısını duymağa macal tapmadı. Həmin anda közərmiş hava dalğası bütün oksigeni alışdırıb yandıraraq onun üstünə hücum çəkdi. Harri bərkdən qışqırdı.

Növbəti partlayış Harrinin ayağından vurub, bütün zalların anfiladaları boyu tulladı. Onun yalnız kömürə dönmüş sümükləri barmaqlıqlara qədər uçaraq, gurultu ilə onun polad çubuqlarına yapışdı.

* * *

01:53

Safiyə əl-Məaz ölümcül dəhşətə qapılmış halda yuxudan oyandı. Hər tərəfdən sirenaların vıyıltısı eşidilirdi. Yataq otağının divarlarında fövqəladə xidmət maşınlarının qırmızı işıqları rəqs edirdi. Qorxu Safiyəni öz polad qısqaclarıyla sıxırdı. O, nəfəs ala bilmirdi. Alnına soyuq tər muncuqlanmışdı. Titrək barmaqları yorğanı çənəsinin altına qədər çəkmişdi. Safiyə gözlərini geniş açaraq, bir anlıq keçmişlə gələcək arasında donub qaldı.

Sirenaların uğultusu, yaxından və uzaqdan eşidilən partlayıcıların gurultusu, ölülərin, yaralıların çığırtıları, ağrı və şok xoruna qarışan onun öz səsi…

Pəncərədən yanğınsöndürən maşınlarının siqnalları fit verirdi.

– Yolu boşaldın! Hamı arxaya çəkilsin!

İngiliscə qışqırırdılar. Nə ərəbcə, nə də ivritcə. Kiçik uğultu dalğası Safiyənin olduğu evdən keçib uzaqlarda sakitləşdi. Yanğınsöndürən qrupunun döyüşçülərinin səsi Safiyəni indiki zamana qaytardı. O, Tel-Əvivdə yox, Londondadır. Sinəsindən ah qopdu.

Gözlərindən yaş gəldi. Safiyə onları titrəyən əlləri ilə sildi.

Təlaş və iztirab üstünə hücum çəkmişdi.

O, bir neçə dəfə nəfəs alaraq, yorğana büründü. O, əvvəlki kimi ağlamaq istəyirdi. Safiyə özünü hər şeyin həmişə məhz bununla bitməsinə inandırmağa çalışsa da, sözlər ona kömək etmədi. O, ürəyinin hiddətlə döyündüyünü hiss edərək gözlərini bağlayıb bir qədər yüngülləşməyə çalışdı. Safiyə sakitləşmək üçün həkimin ona öyrətdiyi tənəffüs məşqlərinə başladı: iki dəfə nəfəs alıb, dörd dəfə nəfəs vermə. Hər dəfə nəfəs verdikcə gərginliyi çıxır, soyuq dərisi azacıq qızınmağa başlayırdı.

Bu vaxt çarpayının üstünə eyni vaxtda həm şappıltı, həm də civiltiyə bənzər səs çıxaran ağır bir şey düşdü. Safiyə əlini uzadıb yumşaq, isti pişik belini aşkar etdi.

– Billi, bura gəl – deyərək, o, böyük və qara fars pişiyinə pıçıltı ilə səsləndi.

Billi pəncərələrinə sıxılaraq, üzünü barmaqlarına sürtürdü. Sonra Safiyənin dizlərinə çıxaraq mürəkkəb ləkəsi kimi onun üstünə yayıldı. Deyəsən, sirenaların səsi gecə vaxtı mənzilin adi gəzintisini icra edən pişiyi hürkütmüşdü.

Xoş mırıltı səsi bütün otağa yayıldı. Və Safiyənin çiyin əzələlərinin gərginliyini azaldan tənəffüs məşqləri deyil, məhz bu oldu. O, hələ də endirilməyən zərbənin gözləntisiylə, qorxudan belinin əyildiyini hiss etdi. Safiyə özünü dikəldib, keyimiş boynunu dartdı.

Qonşu məhəllədə sirenalar vıyıldamağa davam edirdi. Qalxıb nə baş verdiyini müəyyən etmək lazım idi. Hərəkətsiz oturmaqdansa nəsə bir şey etmək daha məqsədəuyğun olardı. Onun narahatlğı bütün bədənini bürüyərək, çılğın bir həyacan yaratmışdı.

Safiyə pişiyi ehtiyatla yorğanın üstünə qoyaraq ayaqlarını kənara çəkdi. Miyoltu bir anlıq kəsilsə də, pişik qovulmadığını anlayan kimi yenidən miyoldamağa başladı. Billi Londonun amansız xaraba dalanlarında, küçələrində doğulmuşdu. Safiyə öz mənzilinin astanasında avtomobil təkəri altına düşəndən sonra qırılmış pəncəsi qana bulanmış, maşın yağı ilə çirklənmiş bir pişik balası – yun və qəzəb yumağı aşkar etmişdi. O, pişik balasına yardım etmək istədi, lakin, o, Safiyənin böyük barmağını bərk dişləmişdi. Tanışları Safiyəyə bu bədbəxti evsiz heyvanlar üçün olan heyvan yetişdirmə müəsisəsinə aparmağı məsləhət görmüşdülər. Safiyə bu müəsisənin yetimlər evindən heç də yaxşı olmadığını bilirdi. Buna görə də o, bu tapıntını kətan mələfəyə büküb yaxınlıqda yerləşən baytar müalicəxanasına apardı.

Həmin gecə pişik balasına əhəmiyyət verməmək də olardı, ancaq, bir vaxtlar Safiyənin özü də tərk edilib tənha qalmışdı. O zaman onun özünü də bir nəfər himayəyə götürmüşdü və Billi kimi o da evdarlaşmışdı. Ancaq, onların ikisi də tam halda ələ öyrəşməyib vəhşi təbiət və səyahətlərə məhəbbətlərini saxlamışdılar.

Və bunların hamısı aydın yaz günlərinin birində dəhşətli partlayışla bitdi.

Bütün günahlar məndədir… Safiyənin qulaqlarında sirenaların uğultusu və qışqırıqlar küçədən gələn səslərə qarışaraq yenidən səslənməyə başladı.

Safiyə tez-tez nəfəs alaraq çarpayının baş tərəfindəki “Tiffani” firmasına məxsus tutqun şüşədən olan incə lampaya əlini uzatdı. O, elektrik açarına bir neçə dəfə çırtma vursa da, lampa yanmadı. Deməli, elektrik yoxdur. Yəqin, ildırım elektrik ötürücüsünün xəttini zədələmişdi. Yəqin elə bu səbəbdən də küçədə təlaş yaranmışdı. Allah eləsin ki, bunun izahı bu cür sadə olsun.

Safiyə çarpayıdan qalxdı. O, ayaqyalın, ancaq flaneldən tikilmiş və dizinə qədər olan isti gecə köynəyində pəncərəyə yaxınlaşdı, pərdəni aralayıb küçəyə baxdı. Onun mənzili dördüncü mərtəbədə yerləşirdi.

Çuqun fənər dirəklərinə və geniş səkilərə malik adətən sakit və mərifətli olan küçə sürrealist mərəkə meydanına çevrilmişdi. Bütün keçid hissələr yanğınsöndürən və polis maşınları ilə tutulmuşdu. Şiddətli leysan narın London çiskininə qədər sakitləşmişdi. Fənərlər yanmırdı. Küçə qəza xidmətinin maşınlarının damlarındakı yanıb-sönən işıqlarla nurlanırdı. Kvartalın qurtaracağında tüstü və qaranlığın arasında sayrışan tünd qırmızı şəfəq görünürdü.

Safiyənin ürəyi sürətlə döyünür, nəfəsi daralırdı. Bunun səbəbi isə keçmiş qorxular yox, indinin gözlənilməz dəhşəti idi. Muzeydə yanğın! O, pəcərə şüşələrini qaldırıb qaytanları dartdı, pəncərə sürgüsünü qurdaladı. Safiyə nəhayət layları taybatay açıb yağışın altında buz damcılarını əhəmiyyət vermədən pəncərənin sürahisindən sallandı.

Onun mənzilindən Britaniya muzeyinə qədər olan məsafə çox da uzaq deyildi. Safiyə onun nəzərinə açılmış mənzərəni görüb ah çəkdi. Muzeyin şimal-şərq küncü xarabalığın alovuna bürünmüşdü. Yuxarı mərtəbələrin qırılmış pəncərələrindən alov dilləri və qara tüstünün sıx burumları çıxırdı. Dəbilqəli yanğınsöndürənlər şlanqları dartırdılar. Su şırnağı üzüyuxarı vururdu. Qırmızı maşınların kuzovlarından pilləkənlər qalxırdı.

Ən dəhşətlisi ikinci mərtəbədən görünən açıq dəlik idi. Küçədə kərpic divarların qaralmış qırıntıları və başqa zibillər tökülüb qalmışdı. Görünür, Safiyə partlayışın gurultusunu eşitməmiş, yaxud bunun ildırım səsi olduğunu düşünmüşdü. Ancaq bu, ildırım vurması deyildi.

Bu, daha çox bomba səsinə bənzəyirdi. Terrorçuların hücumu? Görəsən yenə də?

Safiyə dizlərinin necə əyildiyini hiss etdi. Şimal cinah… O, dərhal müəyyən etdi ki, açıq dəlik sonuncu qalereyaya doğru uzanır. Onun bütün işləri, həyatının bütün bəhrəsi, onun vətəninə məxsus olan minlərlə qədim eksponatlar kolleksiyası. Bu qədər də lazım deyildi. Safiyə gözlərinə inana bilmədi. Görüntü indilərdə bitməli olan reallıqdan uzaq vahiməli bir yuxuya bənzəyirdi.

O, geriyə, öz otağında rahat bir sığınacağa çəkildi. Safiyə qızğın ocaqdan uzaqda yerləşən pəncərədən çəkildi. Qaranlıqda qəflətən şüşəli iynəciklər işıqlandı. Safiyə bu işıqların nə olduğunu anlamadan, gözlərini onlara zillədi. Sonra bunun nə olduğu ona çatdı: yenə işıq verilib. Bu anda gecə stolunun üstündəki telefon onu qorxudaraq zəng çaldı. Billi başını yastıqdan qaldırıb ehtiyatla qulaqlarını şəklədi.

Safiyə tələsik dəstəyi qaldırdı.

– Allo?

Cavabında işgüzar, sərt səs eşitdi.

– Doktor əl-Məaz?

– B-bə-li.

Danışan kapitan Hoqandır. Muzeydə fövqəladə hadisə baş verib.

– Hadisə?

Orada nə baş verməsindən asılı olmayaraq, bu adi hadisədən daha böyük bir şey idi.

– Hə, muzeyin direktoru xahiş etdi ki, sizi iclasa dəvət edim. Siz yaxın bir saat ərzində bizə qoşula bilərsinizmi?

– Oldu, kapitan indi çıxıram.

– Çox gözəl. Mən sizin soyadınızı polis idarəsinə deyərəm.

Dəstəkdə bir çıqqıltı eşidildi. Kapitan Hoqan danışığı kəsdi.

Safiyə yataq otağına göz gəzdirdi. Billi pişiklərə xas tərzdə bu gecə baş verən şiddətli hadisələrə öz narazılığını nümayiş etdirərək acıqlı halda quyruğunu yellədi.

– Mən tezbazar çıxıram. – Safiyə bunun doğru olub olmadığını özü də bilmədən öz-özünə söylədi.

Bayırdan sirenaların vıyıltısı eşidilirdi.

Oyanış zamanı Safiyəni haqlayan təşviş heç cür ondan əl çəkmək istəmirdi. Onun bütün dünyası, Britaniya muzeyinin əzəmətli divarlarındakı etibarlılıq vəziyyəti özülünə qədər laxladı.

Safiyə dörd il əvvəl qadınların sinələrinə əldəqayırılma qumbaralar sıxdığı dünyadan qaçmışdı. O, ekspedisiya və qazıntıları bir kabinet sakitliyinə, külüng və belləri kompüter və foliantlara dəyişərək təhlükəsiz və nizamlı bir alim dünyasına çəkilmişdi. Safiyə muzeydə özünü təhlükəsiz hiss edə biləcək və onun evinə çevrilən kiçik bir hücrə yaratmışdı.

Bununla belə, yenə də bəla onu girləyirdi.

Safiyənin əlləri əsirdi. Təlaşın yeni hücumunun öhdəsindən gəlmək üçün onları düyünləmək lazım gəldi. Bu dəqiqə onun dünyada ən çox etmək istədiyi şey geriyə, öz çarpayısına sürünüb yorğanı başına çəkmək idi.

Billi diqqətlə öz sahibinə baxırdı: onun gözlərində lampanın işığı əks olunurdu.

– Mən yaxşıyam, – Safiyə sakitcə pişikdən çox öz-özünə xitab edərək dilləndi. – Hər şey qaydasında düşəcək.

Ancaq bu sözlər nə Billini, nə də onun özünü inandıra bildi.

* * *

Qrinviç vaxtı ilə 02:13.

(Şərq saat qurşağı vaxtı ilə 21:13)

Fort-Mid, Merilend ştatı

Krossvord həlli zamanı kiminsə Tomas Hardini yayındırmasından zəhləsi gedirdi. Bu, bir bir stəkan qırxillik viski və əla bir siqarın da əlavə olunduğu bazar günü axşamı ritualı idi. Sobada od çırtıldayırdı.

Hündür, dəri kresloda rahat əyləşmiş Tomas barmaqları arasında bahalı diyircəkli qələmi fırladaraq krossvord üzərində işləyirdi. O, alnını qırışdırıb “ali məqsəd” məfhumunun hansı beş hərfli sözlə ifadə oluna biləcəyini tapdı. Hardi düşünərkən telefon zəng çaldı. Tomas nəfəs alıb eynəyini burnunun ucundan alnına tərəf çəkdi. Ehtimal ki, onun qızının rəfiqələrindən biri zəng edib növbəti kavaleri ilə istirahət gününü neçə keçirdiyi barədə müzakirə aparmaq istəyirdi.

Hardi stolun üzərindən pulta sarı əyilərək onun şəxsi əlaqə kanalının beşinci xəttinin indikatorunun yanıb-söndüyünü gördü. Bu kanal yalnız üç nəfərə məlum idi: prezidentə, qərərgah rəislərinin birləşmiş komitə sədrinə və onun milli təhlükəsizlik agentliyinin rəhbərliyində olan şəxsi köməkçisinə.

Hardi qəzeti dizinə qoyaraq beşinci xəttin qırmızı düyməsini basdı. Bu sadə hərəkətlə o, danışıqları dinləmələrdən etibarla qoruyan mürəkkəb riyazi alqoritm şifrələməsini buraxıb, yalnız bundan sonra dəstəyi götürdü.

Danışan Hardidir.

– Axşamınız xeyir, cənab direktor.

Təşvişə düşən Hardi oturan yerdə özünü düzəltdi. O, zəng edəni tanımamışdı, ancaq, onun şəxsi telefonunun nömrəsini bilən hər kəsin səsini öz yaxınlarının səsi kimi yaxşı tanıyırdı.

– Kimdir?

– Toni Rektor. Sizi belə gec narahat etdiyim üçün, üzr istəyirəm.

Tomas xəyalən soraq kitabçasında qurdalandı. Vitse-admiral Entoni Rektor. Soyad möhkəm şəkildə beş hərfli abreviatura ilə əlaqəlidir: DARPA. Müdafiə elmi-tədqiqat işlərinin perspektivli planlaşdırılma idarəsi. DARPA-nın devizi belədir: “Birinci ol!” Burada söhbət mütərəqqi silahlanmadan gedir. Amerika Birləşmiş Ştatları ikinci yerdə olmağı özünə rəva görməz. Əsla!

Bəlanı qabaqcadan duyma hissi artırdı.

– Mən sizə necə kömək edə bilərəm, admiral?

– Londonda, Britaniya muzeyində partlayış olub.

Sonra Rektor baş verənləri xırda təfərrüatlarına qədər təsvir etdi. Hardi saatına baxdı. Partlayış baş verən andan heç qırx beş dəqiqə də keçməmişdi. Bu qədər qısa vaxt ərzində Rektorun xidmətinin bu qədər məlumatı necə almağa macal tapması onda maraq oyatdı.

Admiral sözünü qurtaran kimi Tomas daha aydın bir sual verdi.

– Nəyə görə bu partlayış DARPA-nı bu qədər maraqlandırır?

Rektor izah etdi və Tomasa belə gəldi ki, otağın temperaturu on dərəcə aşağı düşdü.

– Siz əminsiniz?

– Mənim adamlarımdan ibarət briqada bu məsələ ilə məşğul olmaq üçün artıq hadisə yerindədirlər. Ancaq, mənə Britaniya əks-kəşfiyyatının da köməyi lazım olacaq. Yaxud, daha yaxşı…

Hətta məxfi əlaqə xəttində belə ucadan ifadə edilməyən alternativ söz yarımçıq qaldı. Bu sirli zəngin mahiyyəti Tomasa aydın oldu. Britaniyanın daxili təhlükəsizlik xidməti onun öz müəssisəsinin ekvivalenti idi. Rektor istəyirdi ki, MTA “tüstü pərdəsi salaraq” baş verənlərə kimsə müdaxilə etməmişdən əvvəl DARPA komandasına, həmçinin Britaniya əks-kəşfiyyatına həmin yerdə xəlvətcə işləyib sonra yox olmasına şərait yaratsın.

– Başa düşürəm, – Hardi bu missiya ilə bacarmağın asan olmadığını düşünərək, nəhayət cavab verdi. – Sizin adamlar hazırdırmı?

Səhərə hazır olacaqlar.

Başqa bir izah olmadığı üçün, Tomas bu işlə kimin məşğul olacağını başa düşdü və fikirli halda qəzetin damasına riyaziyyatda cəm anlayışı verən yunan hərfini daxil etdi.

– Mən onlar üçün yolu təmizlətdirəcəm, – o, dəstəkdə söylədi.

– Əla.

Əlaqə kəsildi. Hardi dəstəyi yerinə qoyub nə edəcəyi haqqında baş sındırmağa başladı. Çox cəld işləmək lazım olacaq. O, “ali məqsəd” anlamını ifadə edən sözü yazmalı olduğu krossvorddakı beş xanaya nəzər saldı. Qəribə təsadüf idi.

Hardi qələmi götürüb səliqə ilə “SİQMA” sözünü baş hərflərlə krossvorda əlavə etdi.

* * *

Qrinviç vaxtı ilə saat 02:22

London, İngiltərə

Safiyə sarı-qara rəngli qadağan lentinin qarşısında dayandı. O, həyəcan və soyuqla mübarizə apararaq əlləri ilə özünü qucaqladı. Hava tüstünü canına hopdurmuşdu. Polis qadağan lentinin qarşısında dayanmış Safiyəyə muzeyə keçmək üçün yol açdı və diqqətlə onun şəkillərinə baxdı. O, anlayırdı ki, polisə uyğunluq tapmaq heç də asan olmayacaq. Gənc polis şəkildə üzü südlü kofe rəngli, göyümtül-qara saçları arxaya daranmış, yaşıl gözləri yüngülvari tünd şüşələri olan eynəyin arxasından baxan otuz yaş civarında bir qadın görürdü. Ancaq indi onun qarşısında başdan ayağa qədər islanmış, açıq pırtlaşıq saçları islanmış bir bükümlə üzünə yapışan qadın dayanmışdı. Onun çaşqın və heyrətli baxışı hasarlamadan uzaqlara yönəlmişdi. Orada fövqəladə xidmətin əməkdaşları işgüzarlıqla ora-bura vurnuxurdular.

Qadağan lenti boyunca foto işartıları bərq vuran jurnalist-xronikaçılar yığılmış, televiziyanın xəbərlər buraxılışının briqadası-nın furqonları dayanmışdılar. Safiyə yanğınsöndürən və polis maşınlarının arasında kuzasında avtomatik tüfənglərlə silahlan-mış əsgərlərin oturduğu iki hərbi yük maşınının olduğunu gör-dü.

Kütlə içində terror aktı variantının istisna olunmaması haqda söhbətlər gedirdi. Safiyə bu barədə qadağan lentini keçmək istəyərkən yanından keçdiyi bir jurnalistdən eşitdi. Onun ərəb qadını olduğunu dərhal müəyyən etdilər və bir çox şübhəli nəzərlər ona zilləndi. Safiyə bu adamların düşündüyündən fərqli olaraq terrorizm haqqında məlumatı ilkin mənbələrdən eşitmişdi. Bununla belə, o da səhv edə bilərdi. Ola bilsin ki, onda həyəcanın hipertrofir hissi adlanan və adətən təlaşlanmadan sonra yaranan təqib olunma maniyası vardı.